‍ "نکات قرآنی"
(۴۹۹)
"عَدُوُّ ِلِله"
(دشمن خدا)

دشمن خدا، یعنی دشمن حقیقت. زیرا خدا "حق" است. عین راستی و درستی است. و دشمن خدا، دشمن خلق خداست. بارزترین مفهومش همین است. خداوند جهان را آفریده است، آن که از این آفرینش زیبا حفاظت کند و آن را به نیکی بپروَرَد در راستای دوستی خداوند قرار گرفته، و بالعکس؛ آن که با افکار و اعمالش به تخریب آفرینش نیک خدا بپردازد، در ضدیّت با خدا و دشمنی با او گام نهاده است. مِلاک دوستی و دشمنی با خدا را عملاً دریاب. مُصلح حیات، دوست خدا و مخرّب حیات، دشمن اوست. اگر این حقیقت را فهم نکنی، هر خنّاس وسوسه گری می آید و در گوش ات به نفع خودش القا می کند که این یا آن دشمن خداست و ذهن تو را در اختیار گرفته و زندگی ات را بر باد می دهد. دشمن خدا، دشمن زندگی است. کسی است که ضدیّت با آفرینش سرلوحه ی کارش است. چنین کسی نه حقوق انسان را ارج می نهد، نه حقوق حیوان را، و نه حقوق زمین و آسمان را. دشمن خدا، تجسم تخریب است. آبادکننده نیست. دشمن خدا کسی است که رفتارش دیگران را از خدا دور می کند. از خدا دلزده می کند. از خدا فراری می دهد. دشمن خدا کسی است که خدای بخشنده و مهربان را با نوع نگاه و رفتارش، خدایی شکنجه گر و بی رحم می شناسانَد. دشمن خدا، دشمن زیبایی و حکمت و وقار و آرامش است. کسی است که عشق و محبت به خلقش را به انزجار و نفرت بدَل می سازد. دشمن خدا، نفس امّاره ی بشری است که خود نماد خودخواهی و تکبر است. از دشمنان خدا، تبرّی بجوی، همچنانکه ابراهیم (ع) برائت جست.
🌸 *علیرضایعقوبی سورکی* 🌸