علیرضایعقوبی سورکی

‍ "مَلِیکٌ رافِعٌ وَدُود"ٌ

در رؤیای صحرا، در صحرای رؤیا، رعد میزد و برق می جهید. و چون پای سالک در رَمل می شد، گویی در حیرتی مرموز فرو میرفت. ابتدا، خوف بود و رجاء. اما چون آسمان گشوده شد، نه خوف ماند و نه رجاء. حال بود. نه به گذشته زنجیر بود و نه به آینده دلبسته. و چون این بود، ناگاه طنین ندایی پیچید که؛"منم، مَلِیکٌ رافِعٌ  وَدُودٌ "پادشاهِ بالابرندۀ بامحبت"...
از طنینش، گامهای سالک خشکید. ذهنش پرید. نگاهش بی قضاوت شد. گویی همه چیز در آن ندا گم گشت و کل وجود به دمی بلعیده شد...
دوباره طنین انداخت..."این منم... مَلِیکٌ رافِعٌ  وَدُودٌ... پادشاهِ بالابرندۀ بامحبت"... قطارِ"ذات"ام. اندر"فطرت"ام. گذر و گذراندن از "أقطار السموات" کار من است، چه "سلطان" رساندن ام. جز با من، نفوذی به آسمان نیست. جز با من و در من، وصالی نیست. بهشت با من محقق می شود. درهای بهشت، بی من گشودنی نیست. من بَرنده ام. عشق منم، عاشق منم، خودِ معشوقم، "هُوَ البَرُّ الرَّحِیم" ام. هر سالکی را به عمق قلب خویش میرسانم، به فطرت شان ره می نمایم، چون آنچه را که باید آورده باشند!
_ چه آورده ای؟!
سالک مضطربانه دستان خالی اش را به آسمان نمود که: "هیچ".
_ ای کاش "هیچ" آورده بودی... اما نیاوردی! ... تو سری پُر واژه آورده ای، قلبی پُرخواهش و سینه ای پُر آرزو... ای کاش هیچ آورده بودی، تا اکنون بر قطار نور می نشستی!... اما نیاوردی!... نیاوردی!
اشک در چشمان سالک حلقه میزند و چون شمع می چکد. زیرا عمری دویده است، به هر اندیشه ای سَرَک کشیده است، هر طریقتی را به وصل، شاگرد بوده است، هر طرحی را آزموده است و اکنون هیچکدام به کارش نیامده است!
سالک دوباره دستان خالی اش را رو به آسمان گرفت که؛ "چه کنم"!
_ جا شو تا آنکه باید، کَرَم نماید و فرود آید و بنشیند! جانشینی یعنی این! نه اینکه تو جای او بنشینی!... از جای او برخیز و فقط جای باش!... یک نیِ تو خالی... از اتاقک ذهنی ات بیرون بیا... تو سنگینی، پُر از واژه و اصطلاحی، پُر از دانش سوخته ای... پُر از فکر و خیال و ذهنیت های جوراجوری... پُر از علوم مرده ای... پُر از خاطره ای... به دورشان بریز و حتی به نزدیک نریز. که بیماری زاست!... زنده خوار شو...علم زنده نوش کن... خدای زنده را بنده باش... از "حال" بخور... با "سبحان" پاک شو تا "حمد" در تو متجلی شود...تازۀ تازه!
تو با این حال مفلوک، توان وحدت با نور خود را نداری، چگونه توانی دو را به یک تبدیل کنی؟! تو هنوز پر از "من"ی. خالی نی ای. و دو "من" در کالبد نگنجد! برخیز و برو و برخاستن از خویش را بیاموز...که کار تو همین است و جز این نیست...
آیا سالک موفق خواهد شد؟! کسی نمی داند. هیچکس! حتی خود سالک هم پیش از واقعه نخواهد دانست زیرا این وصل دانستنی نیست، شدنی است ...

علیرضایعقوبی سورکی